Mowa ciała, Mowa twarzy

Mowa ciała, Mowa twarzy

• Gestykulacja
  Gestykulujemy po to, by podkreślić wagę naszych słów, coś zaakcentować, pokazać kolejność, określić kształt lub rozmiar czegoś, wskazać jakiś obiekt lub osobę. Swobodna, otwarta, adekwatna do treści wypowiedzi gestykulacja podnosi atrakcyjność i skuteczność nadawcy. Gesty odzwierciedlają także stany emocjonalne – osoba pobudzona, niespokojna będzie wykonywać wiele chaotycznych ruchów ciała, a agresywna może zaciskać pięści czy wymachiwać rękoma.
• Głowa
  Kiwanie głową, potakiwanie – zgoda, uwaga, akceptacja, potwierdzenie uważnego słuchania.
  Kręcenie głową – nie zgadzanie się, zaprzeczanie, zdziwienie.
  Spuszczanie głowy – przygnębienie, smutek, zmęczenie.
• Ramiona
  Wzruszanie ramionami – lekceważenie, irytacja, brak zdecydowania.
  Skulenie ramion do przodu – zamykanie się w sobie, wycofanie, przygnębienie.
  Garbienie się – brak motywacji do kontaktu.
  Wychylenie ramion do przodu „otwarte ramiona” – otwarcie się na kontakt, zainteresowanie.
• Sposób chodzenia
  Energiczny sposób chodzenia wyraża pewność siebie. Ktoś, kto chodzi sztywno lub niezdecydowanie, robi na innych całkiem odmienne wrażenie niż ten, który stąpa żwawo i bez wysiłku.
• Mimika
  Mimika obejmuje wszystkie rodzaje wyrazu twarzy, zarówno wyraźne, jak subtelne, które wytwarzamy manipulując mięśniami twarzy w czasie interakcji, włącznie z tak zwanym wyrazem „beznamiętnym”, kiedy to twarz pozostaje całkiem nieruchoma. Twarz jest ważnym obszarem dla komunikowania i może ukazywać reakcje emocjonalne oraz postawy wobec innych ludzi, jak i bieżące komentarze. Jedną z głównych funkcji mimiki jest komunikowanie stanów emocjonalnych i postaw, takich jak sympatia lub wrogość.

Do wyrażania uczuć używamy całej twarzy, choć najwięcej informacji przenoszą same brwi, oczy i usta.

• Uniesienia kącików ust do góry – zadowolenie
• Opuszczenie ich – niezadowolenie
• Zaciśnięte usta – złość lub wrogość
• Drżenie dolnej wargi lub jej zagryzanie – smutek, rozżalenie, zdenerwowanie
• Otwarte usta – zaskoczenie, zdziwienie albo zmęczenie
• Uśmiech – pozytywne uczucia i myśli

Człowiek zdenerwowany może kontrolować swoją twarz, ale jednocześnie może się przy tym pocić, zaciskać ręce lub mieć drżący głos. Wypieki, zarumienienie twarzy czy czerwone plamy na szyi są mimowolnym wyrazem dyskomfortu psychicznego, lęku, wstydu czy zakłopotania. Obserwując twarz, warto też zauważyć, czy brwi są uniesione, czy opuszczone; czy czoło jest pomarszczone, czy gładkie; czy podbródek ustawiony jest zdecydowanie, czy niepewnie; czy cera jest zaróżowiona, czy blada. Ostatecznie, możemy stwierdzić, że wyrazy mimiczne są, co prawda częściowo zamierzonymi sygnałami społecznymi, lecz odzwierciedlają również prawdziwe stany emocjonalne.

• Oczy
  Spojrzenie to sposób, w jaki posługujemy się oczami w trakcie konwersacji: w którą stronę patrzymy, jak często nawiązujemy kontakt wzrokowy z rozmówcą, częstotliwość spoglądania oraz warunki towarzyszące zmianom w spojrzeniu. Spoglądanie jest nadzwyczaj ważne w zachowaniach interpersonalnych człowieka. Działa jako sygnał niewerbalny pokazując, na przykład, ukierunkowanie uwagi patrzącego.
  • Bezpośredni kontakt wzrokowy to gotowość do wspólnej komunikacji i kontaktu – uwaga i zainteresowanie.
  • Patrzenie w bok, opuszczanie oczu, unikanie kontaktu wzrokowego może sygnalizować, że osoba czuje się zakłopotana bądź też kłamie.
  • Błądzenie wzrokiem po ścianie często jest oznaką lekceważenia lub braku zainteresowania.
  • Mrużenie oczu może być odebrane jako zastanawianie się, przypominanie sobie lub konstruowaniu nowych treści.
  • Uporczywe wpatrywanie się w drugą osobę, może zostać odebrane jako sygnał niechęci do rozmówcy, silną koncentrację na problemie, niepokój lub może sygnalizować groźbę.
• Dystans
  Odległość, jaką utrzymujesz podczas rozmowy, Twoja reakcja, kiedy drugi człowiek wchodzi na Twoje terytorium – wszystko to są ważne niewerbalne komunikaty.
  Istnieją cztery strefy używane przez nas nieświadomie podczas kontaktu z innymi:
  • strefa intymna – od 0 do 45 cm
  • strefa osobista – od 45 do 120 cm
  • strefa społeczna ( dystans towarzyski ) – od 1,2 do 3,6 m
  • strefa publiczna ( dystans oficjalny ) – od 3,6 do 6 m

Istnieją dwa rodzaje komunikatów niewerbalnych:

1. Ruchy ciała, takie jak wyraz twarzy, gesty i postawa;
2. Zależności przestrzenne – na przykład dystans, jaki utrzymujesz pomiędzy sobą i innymi.

Podczas pierwszego kontaktu każdy postrzega i szereguje w mgnieniu oka wiele informacji, które składają się na całościowy obraz rozmówcy. Mówi się, że ktoś robi wrażenie, lecz ten jednorazowy obraz składa się w rzeczywistości z licznych, szybko po sobie następujących, częściowo wrażeń percepcyjnych. Spoglądając na daną osobę rejestruje się jej budowę ciała, postawę, mimikę, gestykulację. Wszystko to odbywa się niejako „jednocześnie”, ponieważ cały proces oceny przebiega bardzo szybko.

Najistotniejszy jest fakt, iż podstawowym elementem takiej oceny jest spójność treści przekazywanej werbalnie z sygnałami mowy ciała.

Szukasz nowości z obszaru HR, szkoleń czy team building’u?
Polub nas i otrzymuj informacje na bieżąco!